Στις σελίδες αυτού του βιβλίου, παρατίθενται τα ποιήματα εκείνα που ανήκουν κατά κύριο λόγο στην πρώιμη περίοδο του Καβαφικού corpus, όπου διακρίνεται η βαθύτερη διάσταση της θεολογικής αντίληψης του Αλεξανδρινού.

Αν και στο μεγαλύτερο σύνολό τους, τα ποιητικά του Κωνσταντίνου Καβάφη (1863-1933), τα οποία άπτονται θεολογικής και φιλοσοφικής ανάλυσης ανήκουν στα τελευταία δεκαπέντε περίπου χρόνια του 19ου αιώνα, ο ίδιος ο ποιητής τα απέκρυψε, κύριος από ντροπή… όχι λόγω του περιεχομένου τους, όσο εξαιτίας της μεθοδολογίας τους, καθότι αποζητούσε να βρει το δικό του μοναδικό εκφραστικό ύφος μακριά από τις λογοτεχνικές επιρροές των παλαιοτέρων αλλά και των συγχρόνων του. Αποκηρυγμένα λοιπόν, μα καθόλου αδιάφορα τα έργα αυτά τα οποία υπάγονται στη «συμβολική» περίοδο του ποιητή, αποκαλύπτουν σημαντικές πτυχές του δημιουργού τους, αγγίζοντας συνάμα σημεία που άπτονται της καθολικής ψυχής και ευρύτερα του υπαρξισμού, τουλάχιστον όσον αφορά τη σχέση του ανθρώπου με το θείο. Στις σελίδες αυτού του βιβλίου, παρατίθενται τα ποιήματα εκείνα που ανήκουν κατά κύριο λόγο στην πρώιμη περίοδο του Καβαφικού corpus, όπου διακρίνεται η βαθύτερη διάσταση της θεολογικής αντίληψης του Αλεξανδρινού.